Het willen voelen, maar het lukt niet want wie wordt er nou serieus genomen als je je emoties toont? De hysterische vrouw, de jongen die als mietje wordt bestempeld. Zij willen voelen, maar het lukt niet. Het lukt niet, omdat wij door het systeem zijn opgevoed om onze emoties te onderdrukken.
Losse Eindjes is een experimenteel gedreven film die ik geregisseerd heb en zich verhoudt tot het theater. Het verhoudt zich tot het genre experimentele film, omdat de emotie een belangrijkere rol speelt dan het narratief. Emotie beslaat het hele thema van Losse Eindjes en meer rationele vertelstructuren kunnen de essentie kunnen wegnemen.
Theaterdecors worden ingezet om de belevingswereld van de personages te benadrukken. Het theater wordt namelijk gebruikt om de gevoelswereld van de personages uit te vergroten. Binnen de film willen we de gegeven werkelijkheid waarmee de personages zijn opgegroeid neerzetten als “gemaakt” om zo ruimte te maken voor het belang van hun eigen werkelijkheden, waarin emoties en feiten zich vermengen. De theaterdecors dienen dus als afspiegeling van onze gemaakte maatschappij.
